හදවත් ගැහෙන තැන

අප වටා කවුරුන් සිටිය ද අපේ අත්වැල් කවුරුන් හා බැඳී තිබුණ ද ජීවිතය සම සමව බෙදාගත් තැන්වල පවා අපට තනිවම

පේ‍්‍රමය යනු පාලනය අතහැරීමයි. -පාවුලෝ කොයියෝ – පියෙද්‍රා ගඟබඩ හිඳ මම වැළපීමි – ඒ මා මෙතෙක් පේ‍්‍රමය ගැන කියවූ අගනාම

අත්හැරිය යුතු ම තැනදී අත්හරින්නට සිතා ළං ළංව වෙන් ව යා නොදී සංසාරයක් නිමා කළ සිදුහත් – යශෝධාරා, ඒ පේ‍්‍රමය

කොරෝනා නැතිනම් කොවිඞ් 19 මේ දිනවල ලෝකයේ ම වැඩි කතාබහට ලක්වන මාතෘකාවයි. නමුත් ඒ ගැන කතාකරන්නට පවා බිය සිතෙන තරමට

කියන්නට බොහෝ දේ ඇතත් ඔබට අසන්නට ඉඩක් ඇති දිනෙක ඔබ අසන්නට රිසි විටෙක කියන්නට ඒ සියල්ල සිත් පසෙක පරිස්සමට තබා

ගසක උස අත්තකින් මලක් වැටෙන විට ඉන් පොළවට රිදුම් දෙන්නේ නැත. ඒත් සමහර මල් බිම වැටෙන්නේ ම පොළවට දරාගන්නට බැරි

බිඳෙන හැම වර බැඳෙමි යළි නුඹට ම මිදී යා නොහැකිව ළතැවෙමී තව ම මම සිඳි සිඳී පිරිතිරෙන ඔබේ පේ‍්‍රමය ළඟ

ජීවිතයේ දහසක් දෙනා වට සිටියත් හුදෙකලාව සිතට වද දෙන මොහොතක මට කවුරුන් හෝ ළඟින් නැති අඩුවක් දැනෙයි. ඒ කවුරුන් ද

ඒ පේ‍්‍රමයේ නගරය හදවත් මුණගැස්වූ නගරය බිඳුණු හදවත් පවා පේ‍්‍රමයේ සියුම් හෝ රැුහැනකින් බැඳ තැබූ නගරය ඒ නුවර අහස යට

එක ම දුර ගෙවාගෙන එක ම රිද්මයට සියදහස් වර වෙරළට ඇවිත් යන රැල්ලට ඒ ගමන කවමදාවත් ඇති නොවෙන නොසන්සිඳෙන ගමනක්.